1 ฤดูกาล
22 ตอน

เจ้าสาวสลาตัน

ทันทีที่เขมิการู้ถึงแผนชั่วของจรรยาจากโยธินและปรียา รีบตรงไปที่ห้องพัก จรรยากำลังทดสอบจดน้ำมันหอมระเหยกลิ่นใหม่ให้ตุ๊กตาตัวแทนขวัญตาลองดมดูตอน ที่เขมิกาผลักประตูห้องเข้ามาต่อว่าว่าเสียแรงที่ช่วยเธอเอาไว้ แต่เธอกลับตอบแทนด้วยการคิดฆ่าตนเองแล้วโยนความผิดให้ปรียา จรรยารีบซ่อน ตุ๊กตาไว้ข้างหลัง ทำหน้าซื่อตาใสไม่รู้เรื่อง เขมิกากล่าวหาอีกว่า ที่แววนิลต้องเข้าโรงพยาบาลก็เป็นฝีมือของจรรยาเช่นกัน แล้วคว้าแขนเธอจะพากลับสถานบำบัด จรรยาไม่ยอมไปสะบัดหนีสุดแรงจนตุ๊กตาหลุดมือ เขมิกาจะไปหยิบดู เธอผลักจนเซไปทางโต๊ะเครื่องแป้งซึ่งวางเตาจุดน้ำมันหอมระเหยอยู่ แล้วเข้าไปอุ้มตุ๊กตามากอดแนบอก สั่งไม่ให้มายุ่งกับขวัญตาเด็ดขาด “ฉันทำทุกอย่างเพื่อให้พี่สาวเธอสมหวัง เขาคือคนที่เหมาะสมกับคุณนนท์ไม่ใช่เธอ” เข มิกาตกใจกับอาการเพี้ยนหนักของจรรยา รู้ทันทีว่าเธอไม่ได้กินยา คิดหาทางจะเอาเธอไปส่งสถานบำบัดให้ได้ แต่อยู่ๆ เขมิกาเริ่มมึนหัวเห็นทุกอย่างพร่าไปหมด มือไม้อ่อนแรงจนต้องทรุดตัวลงนั่ง จรรยาคว้าที่เตาจุดน้ำมันหอมระเหยมาจ่อที่จมูกศัตรูหมายเลขหนึ่งซึ่งสูด เข้าไปเต็มปอด อีกไม่กี่วินาทีถัดมาก็หมดสติ จรรยาเองก็มึนไปเหมือนกัน รีบเป่าไฟให้ดับแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำล้างหน้าล้างตาให้หายมึน... ในเวลา ต่อมา ชานนท์เพิ่งกลับมาจากเยี่ยมแววนิลยังไม่ทันนั่งพัก จรรยาวิ่งหน้าตื่นเข้ามาแจ้งว่าเขมิกาไปแล้ว ปู่ของเธอโทร.มาตามให้กลับระยอง เธอฝากบอกเขาด้วยว่าไม่ต้องเป็นห่วง และไม่ต้องโทร.หา เพราะเธอกลัวปู่จะโกรธ โยธินเดินนำปรียาเข้ามาพอดี ตะโกนลั่นว่าจรรยาโกหก “เข็มรู้ความจริงหมดแล้วว่าคนที่ใส่ร้ายปรียา แล้วคิดฆ่าแววนิลก็คือ จรรยานี่เเหละ” โยธินพูดจบปรี่เข้าไปจับแขนยัยโรคจิตไว้ เธอดิ้นสุดฤทธิ์ ชานนท์ต้องเขามาช่วยจับอีกแรงหนึ่งถึงจะเอาอยู่ จรรยากรีดร้องอย่างบ้าคลั่งก่อนจะหมดสติไป... ทั้งโยธิน ปรียา โย่ง แป้นและชานนท์ช่วยกันค้นหาเขมิกาอยู่หลายรอบก็ไม่พบ ไม่รู้จรรยาเอาไปซ่อนไว้ไหน ชานนท์ข่มขู่สารพัดแต่เธอก็ไม่ยอมปริปากบอกที่ซ่อน แถมขู่กลับ ถ้าไม่อยากเห็นเขมิกาอดข้าวตาย เขาต้องแต่งงานกับเธอก่อน แล้วเธอจะบอกให้ว่าเขมิกาอยู่ไหน ชานนท์ไม่มีทางเลือก จำต้องทำตาม ooooooo ด้วย ความร่วมมือของทุกคนทำให้ห้องโถงของบ้านเลิศวิริยะ กลายเป็นห้องสำหรับพิธีแต่งงานในเวลาอันรวดเร็ว มีตั่งสำหรับรดน้ำสังข์พร้อมสรรพ ชานนท์จูงมือจรรยาเข้ามาดู เธอถึงกับหลั่งน้ำตาด้วยความปีติ “ฉันไม่สามารถจัดงานแต่งใหญ่โตได้เพราะนิลก็กำลังป่วย เราจัดแบบเล็กๆที่บ้าน เธอคงไม่ว่านะ” “ไม่เลยค่ะ แค่นี้ฉันก็ดีใจแล้ว ฉันไม่คิดเลยว่าฉันจะมีวันนี้” ชานนท์เตือนว่าหลังจากแต่งงานแล้ว จรรยาต้องไม่ลืมบอกที่ซ่อนของเขมิกาให้ เธอของขึ้นทันที ทำท่าจะอาละวาด แต่พอเห็นโยธินหิ้วชุดแต่งงานเข้ามาให้ จรรยาเปลี่ยนจากหน้าบูดบึ้งเป็นฉีกยิ้มกว้าง ปากเกือบถึงรูหูรับชุดแต่งงานมากอดไว้แน่น น้ำตาคลอด้วยความดีใจ... จรรยานำชุดแต่งงานไปอวดตุ๊กตาตัวแทนขวัญตาที่อยู่ในห้องพัก คุยว่าเธอจะได้แต่งงานกับชานนท์แล้ว “อะไร นะ...นังเข็มนะหรือ ฉันจะไม่มีวันบอกคุณนนท์หรอกว่ามันอยู่ที่ไหน มันจะต้องตายไปจากโลกนี้” จรรยาคุยโต้ตอบกับตุ๊กตาราวกับมันมีชีวิต เต้นรำไปรอบๆห้อง พร้อมกับหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง... ความซวยมาเยือนชานนท์ ซ้ำ เมื่อจุมพลนึกอยากจะมารับตัวหลานสาวสุดเลิฟกลับระยองด้วยตัวเอง จึงให้โยธินพามาที่บ้านเลิศวิริยะ แต่พอเขารู้ว่าเขมิกาหายไป ไม่มีใครรู้ว่าอยู่ที่ไหน ชักปืนขึ้นมาจะยิงเจ้าของบ้าน ปิ้งกับโยธิน ต้องช่วยกันห้ามไว้ ชานนท์ขอเวลาอีกแค่วันเดียวเท่านั้น แล้วจะพาเขมิกามาคืนให้ จุมพลเป็นห่วงหลานเลิฟรอไม่ไหว ชวนโยธินไปแจ้งความ ชานนท์ร้องห้ามลั่น ขืนทำอย่างนั้นจรรยาต้องฆ่าเธอทิ้งแน่นอน “จริงครับ ปู่ คนที่ชื่อจรรยาเป็นโรคจิต เรากำลังหลอกล่อให้เธอบอกที่อยู่ของเข็มอยู่ ปู่ไปรอที่คอนโดฯผมก่อนนะครับ” โยธินช่วยเกลี้ยกล่อมอีกแรงหนึ่ง จุมพล ยอมกลับ แต่ไม่วายขู่ชานนท์ทิ้งท้าย ถ้าหลานของตนเป็นอะไรไป เขาต้องเอาชีวิตชดใช้ คนถูกขู่ถึงกับหน้าเครียด ooooooo แผนบังคับให้ ชานนท์แต่งงานด้วยกลายเป็นแค่ความฝัน เม่นบังเอิญเอาขนมไปกินในห้องมณฑา เจอเขมิกาถูกมอมยามัดมือมัดปากยัดไว้ใต้เตียง เขาช่วยแก้มัดพาเธอมาขัดขวางพิธีแต่งงานได้ทันเวลา จรรยาไม่พอใจมาก คว้ามีดจะแทงเขมิกา ชานนท์เอาตัวบังเธอไว้ มีดแทงเฉียดต้นแขนเลือดทะลัก จรรยาตกใจร้องลั่น “ไม่...ไม่นะ ฉันไม่ได้อยากทำร้ายคุณ ฉันรักคุณ แกนังเข็ม เพราะแกคนเดียว แกทำลายงานแต่งของฉัน” จรรยาจะแทงเขมิกาอีกครั้ง ชานนท์กัดฟันทนเจ็บปวดจับข้อมือเธอไว้ แล้วร้องบอกให้ใครก็ได้พาเขมิกาออกไป นายชิ้นกับเยาว์รีบประคองเขมิกามายืนหลบๆ ส่วนโยธินเข้าไปช่วยชานนท์แย่งมีดจากจรรยา จังหวะนั้นโย่งวิ่งนำเจ้าหน้าที่จากสถานบำบัดเข้ามา จรรยาอาละวาดไม่ยอมให้จับ แต่สุดท้ายเจ้าหน้าที่ช่วยกันจับตัวไว้ได้แล้วฉีดยาให้ พักเดียวก็สิ้นฤทธิ์ เป็นจังหวะเดียวกับเขมิกาหมดสติคอพับไปเช่นกัน... เขมิการู้สึกตัวตื่นหลังจากหลับไปพักใหญ่ ยันตัวลุกขึ้นนั่งอย่างเรี่ยวแรงไม่เต็มร้อยนัก แป้นนั่งหลับอยู่ข้างเตียงพลอยสะดุ้งตื่นไปด้วย บอกเธอว่าอย่าเพิ่งลุก ให้นอนพักผ่อนก่อน “คุณนนท์ล่ะ ฉันจำได้ก่อนสลบไป เขาโดนแทง เขาเป็นอย่างไรบ้าง” “เออ...ไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ คุณผู้หญิงนอนเถอะ” แป้นช่วยประคองให้เธอลงนอน เขมิกาไม่ยอม จะขอไปดูให้เห็นด้วยตาตัวเองว่าชานนท์ไม่เป็นอะไร แล้วค่อยๆเดินออกจากห้อง เจอโย่งเดินสวนมาพอดี รีบซักว่าเจ้านายของเขาเป็นอย่างไรบ้าง ได้ความว่าไม่เป็นอะไรมาก มีดแค่ถากแขนเท่านั้น ตอนนี้นั่งพักผ่อนอยู่ริมสระว่ายน้ำ เขมิกาโล่งใจ จะออกไปหา ยังไม่ทันก้าวออกจากตึก จุมพลเดินนำโยธินกับปิ้งเข้ามาเสียก่อน “เอ็งนี่มันหัวแข็งจริงๆ สมเป็นหลานปู่...กลับบ้านเราเถอะ” เขมิกาขอเวลาสิบนาทีคุยกับชานนท์ก่อน จุมพลไม่ยอมให้ไป สั่งให้ปิ้งลากเธอกลับ เขมิกาเบนความสนใจปิ้งไปทางอื่นแล้วจะวิ่งหนี โยธินขวางไว้ขอร้องให้เธอทำตามที่ปู่ต้องการ “เมื่อวานปู่กินไม่ได้นอนไม่หลับจนเฮียต้องพาไปหาหมอ ปู่ห่วงเข็มจนไม่สนใจตัวเองเลย” หญิงสาวชะงัก ยิ่งเห็นปู่ไอหน้าดำหน้าแดง รีบเข้าไปประคอง พร้อมกับขอโทษที่ทำให้ท่านไม่สบายใจ... ทางฝ่ายชานนท์นั่งมองสระว่ายน้ำ อดคิดถึงตอนที่เขมิกาโดดลงน้ำแล้วเขาลงไปช่วยจนจูบกันกลางสระ ไม่ได้ ระหว่างนั้นโย่งวิ่งหน้าตื่นเข้ามารายงานว่าคุณผู้หญิงไปแล้ว ชานนท์รู้แล้ว โยธินโทร.มาบอก “แล้วคุณผู้ชายจะปล่อยให้ไปง่ายๆอย่างนี้หรือครับ ท่าทางปู่ของคุณผู้หญิงโหดไม่ใช่เล่น คงไม่ยอมให้คุณผู้หญิงกลับมาที่นี่อีก” โย่งหน้าเศร้า ทำท่าจะร้องไห้ “ก็ดีแล้วนี่ ไปทำงานเถอะ” ชานนท์เองเศร้าใจไม่แพ้ลูกน้องคนสนิทเช่นกัน ooooooo อิงอรแอบมาเฝ้าไข้บัณฑิตที่โรงพยาบาลทุกวันจนอาการของเขาดีขึ้นเป็นลำดับ เช้านี้เธอก็มาเฝ้าเขาเช่นเคย บัณฑิตอดเป็นห่วงลูกสาวไม่ได้ ไม่รู้ป่านนี้ถูกพ่อเล่นงานอะไรบ้าง อิงอรแปลกใจทำไมเขมิกาถึงได้กล้าขัดใจจุมพล ดื้อดึงจะไปกรุงเทพฯให้ได้ บัณฑิตว่าเป็นเพราะความรักที่ลูกมีต่อชานนท์ “จริงหรือคะ อรคิดไว้ไม่มีผิด แล้วพี่รู้ได้อย่างไรคะ” “เข็มสารภาพกับพ่อพี่เอง แต่พ่อคงไม่ยอมให้คบกัน” อิงอรไม่เห็นด้วยที่จุมพลคอยบงการชีวิตลูกหลาน คิดหาทางช่วยให้เขมิกาลงเอยกับชานนท์ให้ได้... จุมพลไม่พอใจมากที่เห็นอิงอรมาเฝ้าไข้ลูกชายตัวเอง เข้าไปคว้าข้อมือเธอจะลากออกจากห้อง เขมิกากับโยธินต้องเข้าไปช่วยแยกทั้งคู่ออกจากกัน แต่จุมพลดื้อดึงไม่ยอมปล่อยมือจนอิงอรเจ็บแขนร้องลั่น บัณฑิตเห็นเมียกับพ่อทะเลาะกัน อาการปวดหัวกำเริบกุมขมับร้องโอดโอย ทุกคนตกใจ กรูกันเข้าไปดู เขมิกาขอร้องแม่ให้กลับไปก่อน แล้วเธอจะส่งข่าวให้รู้ อิงอรถึงได้ยอมกลับ... หลังจากตรวจอาการบัณฑิตเสร็จ หมอเชิญจุมพลกับเขมิกาไปคุยที่ห้องทำงานของเขา แจ้งว่าตั้งแต่อิงอรมาคอยปรนนิบัติบัณฑิตทำให้อาการดีขึ้นอย่างเห็น ได้ชัด จุมพลอคติหาว่ากินยาทุกวันก็ต้องดีขึ้น ไม่เห็นจะเกี่ยวกับใคร หมออธิบายว่ากำลังใจคนไข้เป็นสิ่งสำคัญกว่ายาหรือการรักษาใดๆ เขมิการีบสนับสนุน “อาหมอมีความรู้มากกว่าเรานะปู่ เชื่ออาหมอเหอะ” จุมพลเอ็ดหลานสาวว่าไม่ต้องออกความเห็น ยืนกรานกับหมอว่าต้องการพยาบาลพิเศษเก่งๆมาดูแลลูกชาย ไม่อยากให้อดีตลูกสะใภ้มาข้องแวะกับเขาอีก หมอจำต้องทำตามที่จุมพลต้องการ... จากนั้นไม่นาน โยธินหอบดอกไม้ธูปเทียนมากราบขอขมาจุมพลอย่างเป็นทางการที่หนีงานแต่งงาน ผู้เฒ่าน้ำเค็มไม่ติดใจเอาความอะไรเพราะรู้ดีว่าต้นเหตุมาจากใคร แล้วปรายตามองเขมิกาอย่างตำหนิ “ยังจำคำสัญญาระหว่างเราได้ใช่ไหม” เขมิกาจำได้ดีไม่มีวันลืม โยธินมองเธออย่างสงสัยว่าสัญญาอะไรกัน แต่ไม่กล้าถามตอนอยู่ต่อหน้าจุมพลรอจนได้อยู่กับเธอตามลำพัง เขาจึงถามเรื่องที่ค้างคาใจ เขมิกาไม่อยากบอกความจริง โกหกว่าสัญญากับปู่เรื่องแม่เอาไว้ โยธินเชื่อสนิทใจ ไม่ซักถามอะไรอีก ooooooo แม้จุมพลจะคัดค้านหัวชนฝาไม่ให้อิงอรมาเฝ้าไข้ลูกชายตัวเอง แต่พอเห็นเขานอนหลับ กำรูปถ่ายของตัวเขาเอง อิงอรและลูกฝาแฝดเอาไว้ในมือ จุมพลใจอ่อน ลงทุนไปตามอิงอรมาช่วยดูแลบัณฑิตด้วยตัวเอง... ขณะที่จุมพลยอมอ่อนข้อให้อดีตลูกสะใภ้ แววนิลที่นอนอยู่ในอาการโคม่า ค่อยๆลืมตาขึ้น ปรียาซึ่งนั่งเฝ้าไข้อยู่ดีใจ ร้องเรียกหมอลั่น อึดใจ ชานนท์วิ่งเข้ามาพร้อมหมอ ตื่นเต้นดีใจเช่นเดียวกันที่น้องสาวฟื้น... เขมิกาแวะไปเยี่ยมพ่อที่โรงพยาบาล เจอแม่กำลังเช็ดหน้าเช็ดตาให้พ่อที่ยังหลับอยู่ ตกใจกลัวปู่จะมาเห็นรีบบอกให้แม่กลับไปก่อน เธอไม่อยากให้เกิดเรื่องกับปู่ เดี๋ยวอาการของพ่อจะทรุดลงอีก “ไม่เป็นไรหรอกเข็ม ตาแก่จอมโหดของเข็มเป็นคนอนุญาตแม่เอง แต่แม่คงมาทุกวันไม่ได้นะลูก เพราะช่วงนี้แม่คงยุ่งๆต้องเตรียมตกแต่งร้าน” “ตกแต่งร้าน...แม่จะทำอะไรหรือ” ooooooo หนึ่งเดือนผ่านไป... ชานนท์เอาแต่หมกตัวอยู่ในห้องนอนเก่าของพ่อกับแม่ จนแววนิลกับปรียาอดเป็นห่วงไม่ได้ โดยเฉพาะปรียารู้ดีว่าเขายังรักยังคิดถึงเขมิกาอยู่ ตัดสินใจบอกความจริงเรื่องเขมิกายังไม่ได้แต่งงานกับโยธินให้รู้ ชานนท์ถึงกับอึ้ง โย่งแอบฟังอยู่หน้าห้อง เก็บความดีใจไว้คนเดียวไม่ไหว รีบไปเล่าให้แป้นฟัง เธอส่งเสียงเฮลั่นโดดกอดคอเขาซึ่งกอดตอบ แล้วกระโดดโลดเต้นไปด้วยกัน พอรู้ตัวว่ากอดกันอยู่ ทั้งคู่รีบเด้งออกจากกันแทบไม่ทัน... ไม่ได้มีแต่ปรียา โย่งและแป้นเท่านั้นที่เชียร์ให้ชานนท์ลงเอยกับเขมิกา แววนิลเองก็คะยั้นคะยอให้พี่ชายรีบไปบอกเจ้าตัวว่ารู้สึกอย่างไรกับเธอ หรือไม่ก็ขอแต่งงานไปเลย ตนจะไม่ขัดขวาง ไม่ห้ามอะไรทั้งสิ้น “พี่เองก็อยากทำอย่างนั้น แต่ปู่เขาไม่ต้อนรับพี่” ชานนท์หน้าหมอง จังหวะนั้นเยาว์โทร.มาจากร้านจวงจันทร์สปา แจ้งว่ามีลูกค้าสนใจจะเปิดแฟรนไชส์กับทางเรา เธอจะให้คุยกับผู้จัดการ แต่ลูกค้าไม่ยอม ยืนยันจะคุยกับชานนท์คนเดียว ปรากฏว่าลูกค้าที่เยาว์โทร.ไปแจ้งคืออิงอรนั่นเอง ooooooo ณ ร้านสปาของอิงอร ที่ จ.ระยอง อิงอรวางแผนหลอกให้เขมิกามาพบกับชานนท์ที่นั่นเพื่อจะได้ปรับความเข้าใจกัน เขมิกาบ่ายเบี่ยงไม่ยอมคุยด้วย เพราะไม่อยากผิดสัญญากับปู่ ชานนท์ตัดสินใจลากแขนเธอออกจากร้าน เธอรีบดึงมือออก อ้างตัวเองมีสามีแล้วเขาไม่ควรทำแบบนี้ ใครมาเห็นเข้าจะไม่ดี ชานนท์รู้ทันว่าเขมิกาปากแข็ง คงไม่ยอมรับเรื่องที่ยังไม่ได้แต่งงานง่ายๆ จึงขอร้องให้โยธินมาช่วยยืนยันเธอต่อว่าสองหนุ่มที่รวมหัวกันหลอกตนเอง แล้วแกล้งโกรธเดินหนี ชานนท์รีบตาม โยธินขยับจะไปด้วย แต่ปรียาโทร.มาตามให้ไปพบเสียก่อน ฝ่ายเขมิกาเดินลิ่วจะไปที่ชายหาด ชานนท์ตามมาทางด้านหลังตะโกนลั่น “นี่ยัยตัวจุ้น เรามาคบกันดูไหม” หญิงสาวชะงัก หันมามอง ทั้งคู่เดินเข้าหากันอย่างช้าๆราวกับมีแม่เหล็กดึงดูด ชานนท์จับมือเธอมากุมไว้ตัดสินใจจะสารภาพความในใจที่มีต่อเธอ แต่ยังไม่ทันจะอ้าปากพูด จุมพลเดินหน้าหงิกเข้ามาสั่งให้ เขมิกากลับบ้านเสียก่อน เธอรีบดึงมือชานนท์ออก จำต้องเล่นละครตบตาปู่ “เราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะ ต่อไปเราต่างคนต่างอยู่ ไปกันเถอะปู่ คนอะไรไม่รู้ตามตื๊ออยู่ได้” เขมิกาพูดจบรีบจูงมือจุมพลออกไป กลัวชานนท์จะโดนเล่นงานเขามองตาม ตั้งใจมั่นจะไม่ปล่อยให้เธอหลุดมือไปอีก... ทางด้านปรียามาหาโยธินที่ระยองตามคำชวนของเขา ไม่ใช่แค่มาเที่ยว แต่จะมาหางานทำด้วย โยธินอาสาจะพาไปฝากงานเอง เพราะป๋าของเขาเป็นผู้กว้างขวาง ปรียาขอบคุณเขามากสำหรับความช่วยเหลือ... ฝ่ายอิงอรเข็นรถเข็นพาบัณฑิตมาที่สวนหย่อมของโรงพยาบาล คุยให้ฟังว่าวันนี้ตนเองพาว่าที่ลูกเขยของเขามาเจอกับเขมิกาแล้ว แต่ไม่รู้จะออกหัวหรือก้อย บัณฑิตจับมือเธอไว้ ขอบใจที่เป็นห่วงเป็นใยลูก และอยากจะขอให้เราสองคนกลับมาเป็นครอบครัวเดียวกันอีกครั้ง อิงอรไม่ตอบ วางมือบนมือเขาแล้วยิ้มทั้งน้ำตา ระหว่างนั้น ชานนท์เข้ามาขอคุยด้วย แล้วเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ให้อิงอรฟัง เธออธิบายว่าที่เขมิกาต้องทำอย่างนั้นเพราะตอนที่เธอขอไปช่วยชานนท์ที่กรุงเทพฯ สัญญากับปู่ว่าจะไม่ขอเจอเขาอีก “แล้วผมควรจะทำอย่างไรครับ” “ถามใจตัวเองสิคะว่ารักเข็มมากแค่ไหน” ooooooo ชานนท์มาพบจุมพลที่บ้านในเช้าวันถัดมา ขออนุญาตคบหากับเขมิกาให้เป็นเรื่องเป็นราว เขาปฏิเสธทันทีว่าไม่ได้ เพราะไม่อยากให้ใครนินทาว่าเธอมีสามีคนเดียวกับพี่สาว “ด้วยเหตุผลแค่นี้หรือครับที่เถ้าแก่รังเกียจผม ผมนึกว่าเถ้าแก่จะยึดความสุขของหลานเป็นสิ่งสำคัญเสียอีก” จุมพลเห็นเขมิกาแอบดูอยู่ สั่งให้ออกมาคุยกันให้รู้เรื่อง บอกชานนท์ไปเลยว่ารู้สึกอย่างไร จะได้จบเรื่องเสียที เขมิกาจำต้องฝืนใจตัวเอง บอกกับเขาว่าเธอไม่ได้รักเขา แม้แต่น้อย ดังนั้นที่เขาขอคบหาจึงเป็นไปไม่ได้ “แต่ผมรักเข็ม รักมาก รักมานานแล้ว เถ้าแก่เป็นคนใจนักเลง ก็น่าจะให้โอกาสผมได้ต่อสู้เพื่อพิสูจน์ตัวเองบ้าง ถ้าผมอ่อนแอไม่เอาไหน ผมยินดีไป” ชานนท์น้ำเสียงจริงจัง จนเขมิกาอดเป็นกังวลแทนไม่ได้... จุมพลเลือดเย็นมาก ท้าให้ชานนท์พิสูจน์ตัวเองด้วยการแข่งเรือกับเขมิกา รู้ทั้งรู้ว่าเขาขับเรือไม่เป็น แถมยังเมาเรืออีกต่างหาก ชายหนุ่มรับคำโดยไม่ต้องคิด แต่ขอเวลาหนึ่งวันเพื่อหัดขับเรือให้เป็นก่อน จุมพลอนุญาตและจะให้ปิ้งช่วยสอนให้... ด้านชานนท์หัดขับเรืออย่างตั้งอกตั้งใจ ด้วยความไม่เคยขับมาก่อน เขาทำเรือคว่ำครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ไม่คิดย่อท้อ เขมิกาแอบมองอยู่บนฝั่ง สงสารเขาจับใจไม่รู้จะช่วยเหลืออย่างไร ครั้นจะแกล้งอ่อยให้เขาชนะ ปู่ต้องรู้แน่นอน เพราะจริงๆแล้วท่านไม่ได้คิดจะเปิดโอกาสให้เขาสู้ แค่ต้องการให้เธอเป็นคนไล่เขาเอง ooooooo การท้าประลองความเร็วระหว่างเขมิกากับชานนท์เริ่มขึ้นในตอนสายวันรุ่งขึ้น จุมพลเตือนหลานรักว่าถ้าแกล้งอ่อนข้อให้ ตนจะปรับชานนท์แพ้ทันที ทั้งคู่ขึ้นประจำเรือของตัวเอง พอปิ้งให้สัญญาณเริ่มการแข่งขัน เรือทั้งสองลำพุ่งออกจากฝั่งพร้อมกัน เป้าหมายคือต้องอ้อมทุ่นกลางทะเลแล้วกลับมาที่จุดเริ่มต้นซึ่งถือเป็นเส้นชัย เรือของเขมิกาทิ้งห่างชานนท์มาก อ้อมทุ่นเตรียมกลับเข้าเส้นชัย เขาพยายามเร่งเครื่องตาม แต่แล้วเกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดขึ้น มีเรือเจ๊ตสกีลำหนึ่งแล่นตัดหน้า ชานนท์ตกใจหักหลบกะทันหัน เรือคว่ำ เขาจมหายไปในทะเล เขมิการีบวกเรือกลับไปช่วย จุมพลเห็นท่าไม่ดี สั่งให้ปิ้งเอาเรืออีกลำตามไปช่วยอีกแรงหนึ่ง ไม่นานนัก ปิ้งกับเขมิกาประคองชานนท์ที่หน้าผากแตกเลือดอาบขึ้นมาบนชายหาด ปิ้งสงสารเขามากโวยวายใส่จุมพลว่าถ้าชานนท์เป็นอะไรไปก็เพราะเขานั่นแหละที่กีดกันหลานตัวเองจนเกิดเรื่อง “ผมเคยเคารพเถ้าแก่ที่สุด แต่วันนี้เถ้าแก่ทำเกินไป เถ้าแก่ดูสิไอ้คุณนนท์มันขับเรือไม่เป็นมันก็พยายามจะทำจนเกือบเป็นผีเฝ้าทะเล ขนาดผมเป็นคนนอกยังสงสารจะบ้าอยู่แล้ว เถ้าแก่จะใจจืดใจดำไปถึงไหน” เขมิกาขอให้ปู่ยกเลิกการแข่งขัน ชานนท์ไม่ยอมแพ้กัดฟันลุกขึ้นจะขอแข่งขันใหม่ แต่กลับเซเพราะมึนหัว ปิ้งรีบประคองไว้ จะพาไปให้หมอเย็บแผล เขาดึงมือปิ้งออกแล้วเดินไปที่เรือ ไปได้ไม่กี่ก้าวก็ล้ม พยายามกัดฟันลุกขึ้นอีกครั้ง จุมพลเห็นความตั้งใจของเขาแล้ว สั่งให้ยุติการแข่งขัน “ถ้าคุณจริงใจก็เอาผู้ใหญ่มาคุยกัน” จุมพลตีหน้านิ่ง รักษาฟอร์ม แล้วเดินจากไป เขมิกาดีใจมากวิ่งเข้าไปกอดชานนท์ซึ่งกอดตอบอย่างมีความสุข ooooooo ชานนท์นำแหวนเพชรวงใหญ่มาคุกเข่าขอเขมิกาแต่งงานตรงจุดเดียวกับที่เคยทำเมื่อครั้งเธอปลอมเป็นขวัญตา เธอร้องห้ามเสียงลั่นไม่ให้เขาทำแบบนั้น ถ้าจะสวมแหวนให้ก็สวมเลยไม่ต้องลีลา แล้วยื่นมือซ้ายให้ “เธอนี่มันจริงๆ เรื่องแบบนี้มันก็ควรโรแมนติกกันหน่อย” “ที่คุณบอกรักฉันต่อหน้าปู่ มันเจ๋งสำหรับฉันแล้ว” ชายหนุ่มยิ้มรับ สวมแหวนให้เขมิกาแล้วดึงมาจูบ เธอตะลึงไปอึดใจ ก่อนจะจูบตอบ ooooooo สนามหญ้าหน้าบ้านจุมพลถูกเนรมิตให้เป็นสถานที่จัดงานแต่งงานระหว่างเขมิกาและชานนท์ บรรยากาศในงานเต็มไปด้วยความสุข จุมพลยอมให้อิงอรกลับมาเป็นครอบครัวเดียวกันอีก เพียงแต่ยังวางฟอร์มไม่พูดตรงๆ แต่สั่งให้ปิ้งจัดห้องไว้ให้ ทั้งแววนิล เม่น เยาว์ นายชิ้นรวมทั้งโย่งและแป้นมาร่วมงานกันพร้อมหน้า แววนิลเจอปรียาเดินควงแขนโยธินเข้ามาในงาน ร้องทักว่าหายไปไหนมา โทร.หาก็ไม่ยอมรับสาย ปรียามัวแต่ยุ่งกับงานใหม่ และที่สำคัญเธออยากจะลืมเรื่องเก่าๆ ให้ได้เสียก่อน “ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมคอยดูแลอยู่รับรองไม่คิดอะไรฟุ้งซ่านแน่นอน” โยธินรีบออกตัว แววนิลดึงปรียาออกมากระซิบเบาๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงมากับโยธิน หรือว่าแอบไปอยู่ด้วยกันมาแล้ว ปรียาร้องลั่นว่าบ้า เราสองคนเป็นแค่เพื่อนกัน แต่อนาคตยังไม่รู้ แววนิลเชียร์ให้เพื่อนจับเขาไว้ ผู้ชายดีๆหายาก... พิธีแต่งงานครั้งที่สามของเขมิกาเป็นอันต้องชะลอออกไปอีก เมื่อเผือกวิ่งหน้าตื่นเข้ามารายงานว่าคนงานของเราถูกพวกแพปลาเจ้าใหม่บุกมาหาเรื่องถึงที่ หาว่าพวกเราไปแย่งลูกค้า เจ้าสาวโกรธจัด ถลกชุดแต่งงานซึ่งข้างในเป็นกางเกงขาสั้น ชวนชานนท์ ปิ้งและโยธินไปลุยกับพวกนั้นให้รู้ดำรู้แดง ครู่ต่อมา เขมิกากับพวกมาถึงแพปลาของจุมพล เข้าตะลุมบอนกับอริเจ้าใหม่ซึ่งสู้เขมิกากับพวกไม่ได้ พากันล่าถอยกลับไป... เสร็จจากสั่งสอนคู่อริ ชานนท์พาเขมิกามาที่สะพานซึ่งยื่นไปในทะเล ขอร้องว่าจากวันนี้ไป ช่วยลดความห้าวลงหน่อย เขานึกถึงภาพตอนเธออุ้มท้องไล่ตีพวกอันธพาลแล้วสงสารลูก เขมิกาหมั่นไส้ต่อยแขนเขาถึงกับร้องโอ๊ยลั่น เขารีบตั้งข้อแม้เพิ่มอีกหนึ่งข้อคือห้ามชกต่อยเขาอีก เธอทำไม่ได้เพราะจะเสียชื่อไอ้เข็มหมัดสลาตัน “ก็ได้ถ้าเธอแรงมา ฉันจะไม่เกรงใจเหมือนกัน ฉันไม่ได้คิดจะซ้อมเธอหรอกนะ แต่ฉันจะกำราบเธอด้วยวิธีนี้” ชานนท์พูดจบดึงเขมิกามาจูบอย่างดูดดื่ม ท่ามกลางทะเลสวย ooooooo -อวสาน-